Staken! Nu!!

De benzineprijs gaat binnenkort de 2 Euro grens bereiken. Misschien dit weekend al. 2 Euro voor een liter benzine, het is echt schandalig. Voor een wekelijkse tankbeurt is men ongeveer 125 Euro lichter. Hoe lang gaat dit nog goed?
Er zijn mensen die nu al met moeite rond kunnen komen, en dan nog deze belachelijke accijns op brandstof.
En dan is men in den Haag nog verbaasd als ze horen dat er dit jaar al veer meer mensen gebruik moeten maken van de voedselbank.
Met deze brandstofprijzen zullen er veel mensen in problemen komen dat is zeker.
Mensen kunnen niet meer naar hun werk komen, en dit veroorzaakt weer schade aan de economie. Zo komen we natuurlijk nooit uit deze crisis.

Het rare is dat de brandstofprijzen nergens zo hoog zijn als in Nederland. 66 procent van wat men aan brandstof betaalt, gaat rechtstreeks naar de overheid.
Kassa dus. De auto is de melkkoe van Den Haag.

We moeten al van alles bezuinigen, we worden als het ware kapot bezuinigd. Volgens mij kan het nooit goed voor de economie zijn als we zo erg gaan bezuinigen dat men niets meer kan uitgeven. Alle markten storten dan heel snel in.
Nederland staat door deze bezuinigingen aan de rand van de afgrond.

De Nederlandse regering laat haar burgers voor alle bezuinigingen opdraaien, bezuinigingen die mede voortvloeien uit het wanbeleid dat men jarenlang heeft gevoerd.
In combinatie met de crisis kan de Nederlandse bevolking de beurs trekken.

Wanneer houdt dit op? Wanneer komen we onder het juk van bezuinigingen uit? Hoe lang wil deze regering ons laten bloeden?
Het moet echt een keer stoppen want Nederland trekt dit niet langer. Wij trekken dit niet langer!

De regering besteelt ons en we staan er bij en kijken er naar.
Het valt me echt tegen dat er niemand in opstand komt tegen deze dieverij. Wat dat betreft zijn de Nederlanders maar een mak volkje. We pikken het toch? Geen wonder dat men in het Catshuis al zit te likkebaarden bij het idee van nog méér bezuinigingen, nog méér geld van de trouwe maar o zo makke bevolking af te pakken.

Hoe lang pikken we dit nog? Hoe lang laten we ons nog bestelen?
In Frankrijk bijvoorbeeld gaat de bevolking voor veel minder al de straat op, en krijgen nog veel gedaan ook!

Het is tijd dat we hier ook in opstand komen, wij allemaal!
Ik ben benieuwd wat men in Den Haag doet als wij bijvoorbeeld massaal de auto voor een dag laten staan. Niemand gaat meer naar zn werk, winkels worden niet bevoorraad.
Massaal staken dus!

We moeten nu echt laten voelen en zien dat we dit onbeschofte geldgraaien van de regering niet langer pikken!

Ik weet zeker dat de brandstofaccijns dan heel snel omlaag gaat.

Gehad

Ik heb het al een tijdje gehad met Nederlanders die angst hebben voor het moslimgeloof. Deze mensen denken werkelijk niet goed na. Er is geen reden tot angst. Nederland is nu eenmaal een multicultureel land en dat gaat nooit meer veranderen.
Waarom die angst? Ik vraag mij dat serieus af. Misschien komt het omdat er zo nu en dan een fundamentalistische imam naar ons land komt om te prediken? Is het omdat er regelmatig Marokkaanse jongeren negatief in het nieuws komen? Is het omdat er vrouwen met hoofddoekjes op straat lopen? De wildgroei aan moskeeën misschien? Geert Wilders die loze kreten slaagt?
Ik heb het gewoon gehad met deze mensen en hun angst.

Iedere inwoner van Nederland is een Nederlands staatsburger en in mijn ogen een Nederlander. (behalve illegalen)
Ik zie geen verschil tussen een zogenaamde allochtoon of autochtoon. Volgens mij moeten wij dat allemaal doen. We moeten eens ophouden om deze mensen, die van origine uit een ander land komen, te beschouwen als allochtoon. We moeten deze mensen precies hetzelfde behandelen als Jan Kaas, maar dan ook precies hetzelfde.
Geen misplaatst medelijden met deze mensen hebben, geen voordeeltjes, geen dubbele nationaliteiten en geen voorrang geven bij het openen van een eigen bedrijf om maar iets te noemen.
Een taak van de regering om dit goed aan te pakken.

Marokkanen, Turken, Afghanen, Irakezen, of welke nationaliteit dan ook, wordt eens wakker en zie dat je een Nederlander bent. Gedraag je daar ook naar. Help mee aan het bouwen van Nederland, wees trots op Nederland. Laat zien dat je hier graag wil wonen.
En is dat niet het geval is het ook prima, dan neem je een enkele reis naar geboortegrond. Keuzes maken heet dat.

‘Autochtone’ Nederlanders hou eens op met dat angstige gedoe. Angst is een slechte raadgever en is een teken van zwakte. Wees trots op je land en draag dit uit. Het heeft geen zin om in angst te leven, Nederland zal nooit een land worden waar de Islam regeert. Stel je open op naar de nieuwe Nederlanders en je krijgt hetzelfde terug.
Als je elkaar met wederzijds respect behandeld dan is er geen reden om angst te hebben.

Iedere inwoner van dit land zou zich Nederlander moeten voelen en zou zich ook zo moeten gedragen. Dan weet ik zeker dat niemand meer angst zou hebben en dan zou ons mooie land een verdomd fijne plek zijn om te leven.

Herstart

Afgelopen zomer was het dan zover. Ik ging in een ander huis wonen. Ex en ik konden niet meer samen leven, de liefde was over.
We hebben het geprobeerd maar proberen geeft geen garanties. Een gevoel van niet meer op dezelfde golflengte te zitten overheerste heel erg.
Ja door alle spanningen en stress was er al tijden geen normaal gezinsleven meer mogelijk. Tijd om op te stappen dus.

Natuurlijk een zwaar klote gevoel om je gezin kwijt te raken, mijn ex en ik hebben een prachtige zoon samen. Maar het is beter om uit elkaar te gaan dan om je hele leven ongelukkig te zijn. Dat schiet niet op.
En kleine man heeft ook niets aan een gespannen sfeer in huis, ik vind dat ieder kind het recht heeft om op te groeien in een huis vol warmte en zonder stress.

Toch gek dat je met zoveel verschillende gevoelens die je leven dan beheersen redelijk normaal kunt blijven functioneren. Ik denk dat ik op een bepaald moment overschakelde op de automatische piloot.
Ik voelde me echt slecht, was boos en verdrietig. Ik wist dat ik toch een beetje gescheiden werd van mijn zoon, ook al kan ik hem in principe iedere dag zien.
Het doet pijn, zo zonder hem direct om me heen te hebben. Maar dit is de weg die we moeten gaan, dit is de realiteit.

Inmiddels woon ik ruim een half jaar in dit andere huis. Het voelt goed aan, het is een fijn huis, mijn huis. Het is een koophuis en staat op 5 minuten lopen van mijn vorige huis, ideaal kan kleine man naar me toe komen.
Wel vreemd om in je eentje een huis te kopen, wat een gedoe met de hypotheken, bankzaken en overige papierhandel. En dan nog de boel inrichten. Gelukkig heb ik een goede smaak. Met hulp van familie en vrienden heb ik het huis opgeknapt, zodat ik er snel in kon gaan wonen. Kleine man heeft hier ook zn eigen kamer. En toch ook trots op mezelf als ik zie hoe het is geworden, hoewel het nog niet helemaal af is.

Ik voel me beter nu, drijf op rustige golven. Alle stress van me af geschud en mn focus op de toekomst. Ik ben een vechter, en ik weet dat na tegenslag er ook weer betere tijden komen. Ik herpak me en ga verder. Vastberaden om gelukkig te worden.
En ik ga door met leven, kijk zo nu en dan even achterom en weet dan dat het goed is zo. Ik weet wie ik ben en wat ik kan. Ik laat me niet meer afleiden nu, de route naar geluk moet volbracht worden.

Onverwacht ben ik haar tegen het lijf gelopen, de vrouw die sinds korte tijd mijn vriendin is. Samen stappen we richting geluk. Samen kijken we naar de toekomst met onze kids, want het leven is te kort om er niet van te genieten.

Radiostilte

De woedende stilte in onze hoofden speelt ons parten
Al tijden praten we niet meer, we zijn niet meer bij machte

Teveel spanning opgebouwd maar geen kans om ons te uiten
Zelfs ruzie doorbreekt de stilte niet, verwijten komen niet meer naar buiten

Ik hoor je niet ook al probeer je iets te zeggen
Deze stilte overdonderd me het is moeilijk uit te leggen.

Diep in mezelf weet ik, de verbinding is verbroken
De communicatie tussen ons is al tijden van geluid verstoken

Ik verzend mijn signalen wel maar iets houdt ze tegen
Het is geruis op onze lijn waarin de woorden blijven zweven

Van zender en ontvanger is al lang geen sprake meer
Onze stations zijn verlaten, maar in mijn hoofd gaat het tekeer

Er heerst radiostilte, geen geluid meer door de ether
Ik probeer je te bereiken maar kan jouw stilte niet verbreken

We zitten nu als stoorzenders elkaars kanaal te storen
We schreeuwen zwijgend naar elkaar maar het te stil om iets te horen

Ik moet mijn station verplaatsen om mijn drukke hoofd te legen
Ver weg van de stilte ik wil dat het geluid weer gaat leven

Ik ga weg uit jouw stilte, op naar een nieuwe dimensie
Om mijn signalen uit te zenden op een andere frequentie

Er heerst radiostilte, geen geluid meer door de ether
Ik probeer je te bereiken maar kan jouw stilte niet verbreken

Panzanella

Ingrediènten:

– Aantal tomaten (naar keuze)
– Vers basilicum
– Wijnazijn
– Knoflook
– Ui en
– Zout
– Peper
– Ciabatta (gesneden) of pane carasau

Bereiding:

1. Snij de tomaten in stukjes
2. Snij de ui(en) in stukjes
3. Hak de basilicum in stukjes
4. Doe alles in een blender voeg er zout en peper naar smaak bij en mix het tot het redelijk glad is
5. Smeer een laag op een ciabatta of een stuk pane carasau
6. Laat het mengsel er een beetje intrekken maar niet volledig

Buon appetito!!

hip-hop junkie

Op mijn twaalfde jaar ben ik besmet geraakt met het rap virus. Het zit in me en gaat er waarschijnlijk niet meer uit. Het is die combinatie van een beat en een rijm; pure kunstvorm. Natuurlijk hou ik ook van andere muziek, heb zelfs een brede muzieksmaak, maar rap/ hip-hop staat zeker bovenaan mijn lijstje.

Ik weet nog dat ik als kleine jongen voor de 1e keer rapmuziek hoorde. Volgens mij Whistle met Only Buggin’ ik stond perplex, een snelle beat en iemand die aan het rijmen was….het fascineerde me enorm. Artiesten waar ik later van hoorde waren oa: Kool moe dee, Afrika Bambaataa, LL Cool J, Run DMC, BDP, Fat Boys, Kurtis Blow, één voor één grootmeesters van de rap in die tijd, en echte rap pioniers. Ik vond het allemaal prachtig en merkte dat ik na het horen van een rapsong de tekst vrijwel meteen na kon zeggen.
Niet alleen de muziek fascineerde me, maar ook de kledingstijl en de manier van leven van de rap kunstenaars.
Gelukkig waren mijn vrienden ook helemaal into rapmusic, zodat we muziek van elkaar op bandjes toen nog, konden overnemen. Ik verzamelde wat ik maar kon, luisterde vrijwel alle rap. De bandjes heb ik trouwens nu nog, ik kan ze niet weggooien, maar in de loop der jaren is het geluid zodanig aangetast dat er niet meer naar te luisteren valt.

Er kwamen en gingen veel rappers en veel zijn me zeker bij gebleven. Toen de CD aan zijn opmars begon, kocht ik veel CD’s. Ik heb dan ook een aardige collectie opgebouwd.
Later werd de rapmuziek wat melodieuzer en noemde men het hip-hop.

Wat me zo boeit aan rapmuziek? Het poëtische er van denk ik. Het is meer dan een beetje in de microfoon schreeuwen. Het is een verhaal vertellen dat gevangen zit in een rijm. Een rijm die perfect op de beat geplaatst kan worden. Een verhaal dat verteld moet worden. Het gaat vaak over geweld,maar zeker ook over liefde, angst, muziek, en het leven in het algemeen. Ik ken hip-hop nummers die een prachtig en ontroerend verhaal bevatten. Ik kan daar uren over nadenken. Het is ook de enige muzieksoort die met alle andere muzieksoorten gemixt kan worden. Kijk maar na; rap mixen met hardrock? Is al gedaan…..rap mixen met Jazz? Is al eens gedaan. Je kunt het zelfs met operamuziek mixen. De veelzijdigheid is enorm en dat spreekt me ook aan. De vroege rapnummers bevatten veel scratches en samples, waardoor het een herkenbaar geluid kreeg.

Zelfs nu luister ik aandachtig naar de zinnen van de rappers, rijmkunstenaars, hoe ze de woorden uitspreken en welk verhaal ze te vertellen hebben. Natuurlijk zijn er veel slechte rapartiesten waarvan de muziek en hun lyrics nergens op slaan. Deze neppers pik ik er meteen uit en ban ik verder uit mn leven. Het is jammer dat de echte hip-hop een beetje aan het inkakken is…..wat je vandaag de dag hoort op de radio zijn veelal popnummers met een klein vleugje rap er in..geen hip-hop maar hit-pop eigenlijk, te slecht voor rap natuurlijk.

Maar de echte grootmeesters, daar doe ik voor. De pure, echte en rauwe hip-hop. Luister maar eens naar KRS-1, of the Roots, Mos Def, Common of gewoon iets ruwers bijvoorbeeld Wu-Tang clan. Een genot om naar te luisteren.

De Helden van het Tahrir plein

Hand in hand stonden zij daar op het Tahrir plein; mannen, vrouwen, kinderen, jongeren, bejaarden, sloebers, moslims en christenen. Verenigd en onverzettelijk. 25 Januari 2011 begon hún protest. Protest tegen president Mubarak en zijn regime. Trommels, gezang, gefluit, euforisch gejoel. “Ga weg Mubarak!” schreeuwden zij in blinde woede, “verdwijn uit ons leven!” Na 30 jaar onderdrukking waren zij het zat en wilden niets liever dan een echt bestuur, democratisch en modern.

De helden van Tahrir bleven staan, dag na dag. Zij wisten: het is nu of nooit. Nu volhouden. Zij wilden hun leven geven als het moest. Vrijheid heeft geen equivalent. Dus leefden zij op het plein, eten en dronken daar. Ze sliepen daar. Er werd gebeden en zelfs getrouwd. Zij waren met velen, bijna 1 miljoen Egyptenaren in Caïro op het Tahrir plein. Ze bleven roepen en schreeuwen. Spandoeken en leuzen overal.
Het leger werd ingezet om orde te garanderen. Zij keken toe hoe de massademonstratie groter in omvang werd. Ze gingen op de foto met demonstranten, lachten en deelden eten met hen.
Soldaten werden gekust en omhelsd.

Vreedzaam zijn de Helden van Tahrir; ze doen niemand kwaad. De oproer politie werd ingezet door het regime van Mubarak. In burger. Mensen op het Tahrir plein werden belaagd, geschopt en geslagen, en sommige werden zelfs vermoord….het leidde tot bloedige rellen, maar het protest ging door. Het doel was in zicht, niemand haakte af, moedig vervolgde de Helden hun tocht.
Zij gaan niet weg, niet eerder voordat Mubarak is opgestapt.

Mubarak draagt een aantal taken over aan het Leger? Geen compromissen!
De burgers van Caïro hebben de macht, zij bepalen vanaf nu.

11 Februari 2011: Mubarak draagt officieel de macht over aan het leger en treedt af als president.
Feest, vuurwerk, gezang en muziek op het Tahrir plein! Burgers vallen elkaar huilend in de armen, het is gedaan! Het is gelukt!
Het regime is gevallen! De helden van Tahrir kunnen trots zijn, zij hebben geschiedenis geschreven.

De burgers van Caïro hebben de macht, zij bepalen vanaf nu.
Laat dit een waarschuwing zijn voor de toekomstige machthebbers in Egypte.

Tazenda

Ongeveer tien jaar geleden maakte ik kennis met de muziek van Tazenda, een popgroep van het eiland Sardinië.
De muziek viel me op, omdat er veel verschillende instrumenten gebruikt werden, en er werd veel gebruikt gemaakt van verschillende stemmen. Bovenal vond ik het erg vrolijke muziek, alhoewel ze ook serieuze nummers brengen.

Tazenda is in 1988 opgericht door de heren Andrea Parodi, Gigi Camedda en Gino Marielli. Ze vormden een etnische rockband, waarin veel Sardijnse invloeden te horen zijn, zoals het muziekinstrument Launeddas. De Launeddas is een blaasinstrument gemaakt van drie rietstengels van verschillende lengte. Dit muziekinstrument bestaat al zo’n 2500 jaar, en is wellicht het oudste muziekinstrument ter wereld. Tezamen met het ritmische geluid van de sardijnse gitaren en drums en harmonieuze zang, vormt dit een goedklinkend geheel.
Wat natuurlijk kenmerkend is voor Tazenda, is dat het merendeel van de liedjes gezongen wordt in de Sardijnse taal, en niet in het Italiaans. De Sardijnse taal is de moedertaal van de bandleden, en zo benadrukken zij hun afkomst.

In 1988 brachten zij hun eerste album uit, Tazenda.
Al snel volgde lokale bekendheid op Sardinië, en de Sardijnen konden zich identificeren met hen, ze kwamen van het eiland en spraken dezelfde taal. Ook op het vasteland van Italië bleef Tazenda niet onopgemerkt; de media zag in deze Sardijnse popgroep een welkome afwisseling in het geijkte patroon van zangers en popgroepen, ook al verstonden ze niets van de Sardijnse taal. De band werd veel geboekt op Sardinië, en later ook op het vasteland van Italië.

In 1991 kregen ze de kans om mee te doen aan het festival van San Remo, het grootste muziekevenement van Italië. Zij zongen hier het nummer Spunta la luna del monte samen met Pierangelo Bertoli, een Italiaanse zanger. Tot ieders verbijstering werd dit nummer zeer goed ontvangen, en wonnen zij het festival wat natuurlijk een enorme publiciteitsboost met zich mee bracht. Ze werden door het ,hele land uitgenodigd om te spelen, en werden zeer bekend.
Het album Murales werd uitgebracht.
Vele hits volgden waaronder:
Pitzinnos in sa gherra, Nanneddu Meu, Mamojada, Carrasecare, Preghiera Semplice.

In 1992 kwam het 3e album uit, Limba. Tazenda werd een internationaal succes met optredens in de VS, Canada, Zwitserland, Cuba, Australië, Duitsland, België en Engeland.
Ook kwamen er wat liedjes in het Italiaans bij, wat voor het buitenland aantrekkelijk was.

in 1992 namen zij wederom deel aan het San Remo festival, net als in 2008.

Er werd samengewerkt met andere artiesten zoals: Gianni Morandi, Simple Minds, Fabrizio de André, Eros Ramazzotti en anderen.

Andere albums volgden snel en Tazenda werd een groot succes.

Om diverse redenen besluit Andrea Parodi in 1997 de band te verlaten, en gaat zich richten op een solo carriére. Zijn 1e solo album Abacada wordt echter geen groot succes.
In de jaren daarna maakt hij diverse albums met wisselend succes.

In 2006 besluit hij weer te gaan samenwerken met zijn oude makkers van Tazenda, en dit gegeven maakt dat er een ongekend aantal bezoekers naar de concerten komen. Ze zijn de zanger met zijn aparte stem en articulatie niet vergeten. Het concert in Porto Torres datzelfde jaar trok 20.000 bezoekers. Het concert in La Maddelena hetzelfde jaar trok 15.000 bezoekers. Het laatste concert wordt gehouden in het Amphi theater van Cagliari, 20 Augustus 2006,en hier deden veel vrienden en collega zangers aan mee. Ook spelen zij hier nummers van het nieuwe Tazenda album Reunion. Tijdens dit concert komen duidelijke tekenen van een ernstige ziekte naar boven.

Op 17 Oktober 2006, 2 maanden na het concert van Maddelena, sterft Andrea Parodi in Cagliari. Hij heeft dan een jaar tegen kanker gevochten en deze strijd niet gewonnen.
Tal van evenementen en concerten worden gewijd aan de zanger na diens overlijden. Andrea Parodi is ongetwijfeld de meest representatieve stem van Sardinië in de afgelopen 20 jaar, en hij heeft de Sardijnse muziek flink op de kaart gezet.

Tazenda gaat verder met een nieuwe zanger, Beppe Dettori. Deze zanger brengt een nieuw en moderner geluid in de band, maar de oude traditionele muziek wordt zeker in ere gehouden.

Ik wil jullie laten genieten van de Sardijnse pop- en rockmuziek die Tazenda maakt.

CAPONATA

Caponata
(Siciliaans auberginestoofsel)

Voor 4 personen

Ingrediënten:

– 2 grote aubergines, in stukjes gesneden
– Olijfolie
– 1 theelepel gedroogde oregano
– Zeezout en zwarte peper uit de molen
– 1 kleine rode ui, gepeld en fijngehakt
– 2 tenen knoflook, gepeld en in kleine stukjes gesneden
– Bosje verse bladpeterselie, steeltjes en blaadjes in kleine stukjes gehakt
– 2 eetlepels kappertjes
– Handvol groene olijven zonder pit
– 3 tot 4 eetlepels kruidenazijn
– 4 grote rijpe tomaten, in stukjes gesneden

Bereiding:

Neem een grote pan, doe hier een flinke scheut olijfolie in en laat het warm worden. Doe de stukken aubergine en de oregano in de pan.
Strooi er een beetje zout en peper over, en hussel de stukken goed door de olie.
Bak ze 4 tot 5 minuten op een hoog vuur en schud de stukken aubergine regelmatig om.
Wanneer de stukken aubergine rondom goudbruin zijn mogen de uitjes, knoflook en peterselie erbij
Laat de pan daarna nog een paar minuten op het vuur staan.
Als je vindt dat het te droog is, schroom niet en voeg wat meer olijfolie toe.
Gooi de kappertjes en de olijven erbij en besprenkel het geheel met de kruidenazijn.
Doe wanneer alle azijn verdampt is de stukjes tomaat erbij en laat ze 15 minuten meepruttelen totdat ze zacht zijn.
Proef, en doe er naar smaak peper en zout bij.

Je kunt het eten als voorgerecht, maar zeer zeker ook als hoofdgerecht, het vult de maag heel goed.
Warm of koud, maakt niet uit, allebei lekker.
Tip: serveer brood erbij, het liefst witbrood zoals het Turkse brood. Pak een stuk brood, doe er een schep Caponata op en……smullen maar.

Eet smakelijk!

Bron: Jamie Oliver

Coltelli Sardi

Coltelli Sardi

Sardijnen leven veel buiten, van oudsher is het een herdersvolk. Bijna iedere Sardijn heeft daarom ook altijd een mes op zak, en zeker in huis. Een typisch Sardijns mes, coltello Sardo.
Deze messen lang, puntig en zeer scherp. Een coltello Sardo is ook altijd inklapbaar, wat handig is in de bergen, neemt weinig ruimte in. Het heft of handvat wordt gemaakt van het bot van een varken, het lemmet van staal. Het mooie ervan is, dat al deze coltelli Sardi (meervoud) nog met de hand gemaakt worden, op authentieke wijze.
Op het lemmet wordt altijd de naam van de maker(s), en de plaats waar het is gemaakt gegraveerd. Ik heb zelf 2 Sardijnse messen, gemaakt door een bedrijfje genaamd Is Lunas (de maan), en gemaakt in het dorpje Villanovaforru. Deze messen hebben we van onze vrienden gekregen, en zijn niet goedkoop.
Zoals gezegd hebben Sardijnen vaak een mes bij zich. In ieder Sardijns huishouden zijn meerdere messen te vinden in alle soorten en maten. Ze snijden er echt alles mee; worst kaas, vlees, brood enz. Multifunctioneel dus. Bij iedere maaltijd liggen er diverse messen op tafel, grappig om te zien.

Foto:

Na gebruik wordt het mes niet gewassen, maar goed afgeveegd met een doekje, zodat er geen water op komt, dit doet het mes en heft geen goed.
De originele messen hebben een heft van bot, de nepperds hebben een plastic heft.